Kad me zivot ponese
ko pismo bez adrese
do beskraja cu ici..
Al vise necu stici
do vrata po cijem staklu
prstom pises mi ime
po inju... koje od zime
crta tvoj topli dah...
I nece ostat` mi stope
u snijegu ispred tih vrata,
jer do njih ne vodi vise
nijedan poznat mi put...
Samo razliven vosak...
treperav trag od zlata
poslednje svijece sto gori
nama u pomen... i muk.
Pretplati se na:
Objavi komentare (Atom)
Nema komentara:
Objavi komentar